Marcel Emile Bostyn

Marcel Emile Bostyn (1921-1984), mijn vader, was een man met veel talenten. In Ename kende men hem als de elektricien die de eerste televisies in het dorp plaatste, antennes op de daken installeerde, alles wist van elektrische apparaten en ze repareerde ook al had men de hoop op reparatie bijna opgegeven. Hij was een man die men ’s avonds laat nog kon bellen om langs te komen wanneer de ‘plombs’ (de zekeringen) waren doorgeslagen en het gezin zonder stroom zat of wanneer de wasmachine het ineens niet meer deed. Hij deed zijn werk met liefde en ‘vergat’ regelmatig daarvoor een vergoeding te vragen. Dat typeerde hem.

Mijn ouders trouwden in 1947, na een verkeringstijd die begon tijdens de tweede wereldoorlog. Een woelige tijd voor een jong stel. Mijn vader was korporaal bij de genie en heeft heel wat meegemaakt. Het moet voor mijn moeder een angstige tijd zijn geweest. Maar haar geliefde kwam gezond en wel terug uit de oorlog.

Na de oorlog was het zoeken naar werk. Mijn vader, technisch tekenaar van opleiding, besloot om elektricien te worden. Na zijn opleiding, trok hij erop uit om elektriciteit aan te leggen in huizen. In het begin had mijn vader geen auto en dus deed hij alles op de fiets. Kabels, buizen en alle nodige onderdelen bond hij op zijn fiets en zo ging hij aan het werk. Soms moest hij lange afstanden afleggen op zijn overvolle fiets, maar hij ging dapper door.

Samen met mijn moeder, Bertha Martha De Smet, begon hij een winkeltje in een huisje in de Kapellestraat in Ename. Ze verkochten elektrische apparaten. De voorkamer was de winkel, de vensters aan de straatkant een geïmproviseerde etalage. Daar was mijn moeder goed in. Ze maakte van weinig iets heel moois.

Later konden mijn ouders een wat grotere winkel openen in de Abdijstraat. Daar ben ik  opgegroeid samen met mijn oudere zus. Iedereen was er welkom, het was bij ons ‘de zoete inval’. Ik herinner mij mijn ouders als twee mensen die altijd voor iedereen klaar stonden. Had je honger? Dan kon je zó aanschuiven aan tafel. Mijn moeder was een fantastische kokkin! Had je vervoer nodig, dan was mijn vader altijd bereid te rijden in zijn werkauto: zijn vertrouwde, grijze Volkswagenbusje. Was er ziek of zeer ‘in de gebuurte’ dan kon je beroep op ze doen. Het was een vol en druk leven. Maar er was daardoor ook veel gezelligheid in huis. En als het leven zo zijn moeite en pijn bracht, dan lieten mijn ouders daar weinig van merken zodat mijn kindertijd zo onbezorgd mogelijk kon verlopen.

Hier een foto van mijn ouders tijdens de jaarlijkse ‘braderie’ in Ename (1969). Verkleed en wel, want humor hadden ze zeker en ze deden genoeglijk mee aan de dorpsactiviteiten.

Talent voor techniek, een hart voor mensen, zo kent men mijn vader. Wat minder bekend is over mijn vader zijn zijn artistieke talenten. Hij was een kunstenaar in hart en nieren. Hij kon prachtig zingen, hij was goed in fotografie en kalligrafie, hij schreef gedichten en… hij tekende en schilderde de mooiste dingen. Helaas is er weinig bewaard gebleven van zijn werk.

De tekening die ik als header voor dit weblog gebruikt heb, is een tekening van mijn vader. Een tekening van de Sint Laurentiuskerk in zijn geliefde dorp Ename.

Ook de volgende potloodtekening van hem is bewaard.

Zijn ‘roosjes’ is één van mijn favorieten. Hij tekende ze in 1941 toen hij 20 jaar oud was.

Typerend voor zijn werk zijn de kleine details. Hij wist op een klein stukje papier de meest gedetailleerde tekeningen te maken. Met potlood, maar ook met pen en inkt. Zo maakte hij ooit voor mijn moeder een nieuwsjaarskaart waarop hij een prachtig boeket tekende en waarin hij een gedicht schreef hetwelk mij telkens weer ontroert. Hij was een romanticus in hart en ziel.

In de kaart tekende hij met zwarte inkt dan ook nog eens zijn initialen in Gothische stijl. Aan deze initialen kan je zien met hoeveel precisie hij werkte.

In het verenigingsleven op het dorp was hij actief. Zo zong hij in het kerkkoor. Hieronder een foto van het kerkkoor (gedateerd begin jaren 40). Mijn vader is de man helemaal links op de foto. En ja… ook de banner van het koor had hij gemaakt!

Mijn moeder was van jongsaf aan een toegewijde ‘kajotster’ (KAJ = Katholieke Arbeiders Jeugd). Voor haar tekende en schreef mijn vader een zakformaat kaartje dat ze altijd bij zich kon dragen. Aan de slijtage van het kaartje kan ik zien dat mijn moeder het veel gebruikt heeft. Maar ook hier valt mijn vaders oog voor detail weer op. Hij maakte het kaartje in 1943. Hij was toen 22 jaar oud.

Mijn vader en mijn moeder, ik ben trots op hen. Maar dat zal je al wel gemerkt hebben 😉 Ik ben in deze post een beetje extra trots op hen omdat ze zelf altijd zo bescheiden bleven en ik vind dat ze wel even in de schijnwerpers mogen staan.

Beiden hadden ze veel talenten, maar daar liepen ze niet mee te koop. Ze hielden van eenvoud. Daarom wil ik deze post eindigen met een gedicht van mijn moeders meest favoriete dichteres Alice Nahon. Het gedicht is door mijn vader geschreven in een gedichtenboek waarin hij al mijn moeders lievelingsgedichten schreef.

‘Eenvoud’ door Alice Nahon.