~~ column in ’t Ienoams geschreven door Martine Bostyn / foto’s Marcel Bostyn en Ilse Bostyn

Ons moeke en ik in de tuin van ons huis in de Kapellestraat.

‘k Waze kik un joar of vijve en ‘k reeje kik mee men klein blau velootse noar de winkols veur commessies te doene. Oes moe stoaktege un klein portemonneeke (’t zakske van den poaternostere) in un klein kabaatje. In dat portemonneeke deezezij un briefke woar datter op stond wa dak mee moeste krijg’n in de winkol én ’t geld veur te betoal’n.

We weundegen in de Kapellestroate en de bekanst doagelijkse commessies woaren bij Jerom den bienhouwer en bij Mietsies Anna oan den overkant.
Op nen gegev’n moment en hadde kik nie te veel goestinge mier veur commessies te doene op mijn blau velootse, want da velootse da begost ewa te kleine te wurr’n veur mij. Mijn knietsjies botstegen altijd teg’n ’t stuur zuuda ze ’t kleur van men velootse begosten te krijg’n. Moar ke moeste kik wacht’n totda kik de gruutere veloo van men nichte krege en azuu, in afwachtinge, ginge kik tog no mee men klein velootse op stap.

Op nen dag ginge kik weere commessies doene. ‘k Kwame kik an bij Jerom den bienhouwer en den dien’n zei teeg’n mij: ‘Martientje, ge moet weere noar ‘uis en vroagt aan ui moedere of dat van een duu bieste ma zijn.’
Al sakkerend reeje kik weere noar uis. Weeral un blau plekke der bij! En ‘k zeije kik tee’n uus moe da Jerom vroeg of dat van een duu bieste mochte zijn. Uus ma oa stillekies een beetse leute. En uus pa uuke! ‘k Oa kik da wel gezien ze. En ‘k moeste kik weere trug noar Jerom, moar… mee een briefke! ‘k Mochte kik teeg’n Jerom zeg’n da dat van un duu bieste moste zijn.

Da wazejij ewa ze! Ieke en men blau velootse.

Azuu neu en tons viel men kabaatje op de grond omda kik mee men knies teg’n de gidon botstege en pardoes op de grond loage! Ge wit no wel da da vlies tons nog alliene in un papierke gevouw’n zoat en oaze kik viele, gingt da papierke vanzelve open newor…
Keekik uus moedere dikwols uur’n zegg’n: ‘Allee, der zitter weeral zand tuss’n uuk!’
Moa ze zeizezij uuk altijd: ‘Zand schuurt de moage.’ En we nème wulder der neuit iets aan overhou’n, zuudus da es allemoale wel meegevall’n.
Juust men blaue knietsjies, da viel nie meeë ze…

Nog ien dingske over men blau velootse. ‘k Wildege kik doar zuu giern un belleke op. Bekanst elken dag vroege kik doarom. Moar ke krege da nie.
‘We nen da nie’, zei uus moeder oaze kik weere veur da belleke zoagdege. Ze kendege zij mij vanzelfs vrie goe. Ze wist zij da kik da belleke goe gink bezigen binst dak op men velootse reeje. En da was nie beveurderlijk veur de ruste in ’t dorp…
Kek kik moet’n wacht’n totda kik de veloo van mijn nichte krege veur die belle.

Joa… men blau velootse, ke zal da neuit nie vergeet’n. Men blaue knietsjies uk nie.

Ik in de tuin van ons huis in de Kapellestraat.