~~ column in ’t Ienoams geschreven door Leen Provost / foto’s Willem de Boer en Ilse Bostyn

De kerke goan kuisn…

‘k Waze kik zuu’n joar of tien-eleve en op nen dag vroeg zuster Mechtilde of da kik de zoaterdag noar de kerke wildeget komen om ier ’t hulpn om de kerke te kuisn. ‘k Wiste kik niet wa dak doar zo moetn doen, moar ‘k zeie kik van joa. En ze zei da Nadine Vandeputte, men vriendinne, uk mee moagt komn.

De zoaterdag trokkn wure in den achternoene noar de kerke. We moestn de sleutoas goan oaln op de pastorije. Da was me nogoal wa, da wuere, zueke kleine meiskies, de kerke mochtn oopn doen mee die gruute sleutoas.

We moestn doar vanalies doen. ’t Stof afkuisn van de stoeln en die gruute zulvren kandeleers, die vanveurn neviest ’t altoar stondn, kuisn mee van da specioal product. Z’ont ton nog nie van die antschoen’ en ons handn woern pottezwart oas we gedoan on. Der woarn nog kleindere kandeleers en andere zulvren en koperen dingen die we moestn kuisn. Af en toe moest da gruut kruis da uuk vanveurn stond uuk gekuist woardn. Moar aan de monstranse doar mochtn wu nie aankomn. Da moest de zuster kuisn. ‘k Peinzege kik da da veel ’t heilig was vur ons handsies. Moar we stondn weure mee grute uugn te kijkn os de zuster da tabernoekol open dee. W’on da no noot van zeleevn van zuu dichte gezien.

En dan die sacristeie… Da was uuk nogaol wah. Dor stonden van die grote tuugn mee allemoal schuivn. En doarin loagn al die kazuifos, en mijters en zu van die onderrokn – ‘k wee nie mier oe da da itteget. W’in doar ons uugn uitgekeken. Doar moestn w’uuk ’t stof afdoen. Meiskies mogten gienen meesendiender zijn, doarom was da vuer ons heel specioal om in die sacristeie te meu’n goan.

Moar wa dak nog ’t miest ontoudn hee is de preekstoel en den biechtstoel. Stel ’t ou vueren, we kosten doar op dezelfde ploatse goan zitn ols de paaster! W’en diksos ‘biechte’ gespeeld, Nadine en ikke. Da deurke open en toe schuivn, want joa, we moestn die outen latsjies van da troaliewerk uuk afstoffn. En gela’en da wuere gedoan hen! Joa, da kon Nadine vrie goe, la’en. Ge zoet soms in eu broek gedoen hen oas ze zij doaran begost. ’t Was vrie aanstekelijk.
En ton derachter gingn w’op de preekstoel, en kruiskies moakn en doen asof da w’ant preekn woarn. En moar vrijvn op da hout totat blonkteget. Oal die kopkies en krullekies in dienen preekstoel: g’oat er eu werk mee zu! W’en uuk dikwus van die leuninge noar bene’en geslierd oas de zuster nie aan’t kijkn was. En wuere weere moar la’en…

’t Joar durop most ons Kris uk mee om de kerke te goan kuisn. We woarn ton mee dreie en w’en ton natuurlijk nog un stukske mier leute g’had. W’en ton uuk veel piepkeduik gespeeld achter da w’ons werk gedoan oan en oas de zuster nog aotijd bezig was mee eur dingn. Der woaren veel ploatsekies woar dagou konst wiegsteekn. Die kerke was precies tons veel gruuter dan da zo nue is.

‘k Peize dak da gedoan hé tot achter mijn plechtige communie tot oezekik noar ’t kluusterke gegoan ben. Kee kik noot mier in men leven nog zuveel zulver en koper gekuist as ton.