‘Ename’, een lied van Peter Tack.

~~ geschreven door Marc Maryns / foto’s Antoine Vermeulen en Ilse Bostyn / met dank aan Peter Tack voor zijn medewerking aan dit artikel, zijn tekst en… zijn lied.

Ooit, heel lang geleden, op een Open Kampdag van de scouts Ename of was het in een misviering óók verzorgd door de scouts en ook al lang geleden… ik weet het niet meer zo goed, maar het is me steeds bij gebleven hoe mooi het lied ‘Ename’ is. Zowel de tekst als de melodie. Ik heb het een laatste maal gehoord op de begrafenis van Paulette Chevalier. Toen heeft Peter Tack het nog een keer gezongen.

Ik heb aan Peter gevraagd of hij ons de tekst van het lied ter beschikking wilde stellen omdat we deze graag wilden delen op ons blog ‘Ename, mijn dorp’. Peter was daartoe bereid en heeft mij, op mijn vraag ‘Hoe en waar is dat lied ontstaan?’, de volgende toelichting gegeven.

“Ik schreef het lied toen ik 16 jaar was (1978). Er waren toen 4 stroofjes, maar ik heb er ondertussen 2 van laten vallen (wegens anders te lang)…
Het was de tijd van de kleinkunst, een muziekstijl die ik toen en nu nog steeds, ondanks de naam, als het hoogste binnen de muziek beschouw. Het verbindt tekst en muziek, rede en gevoel.
De ‘kleinkunst’ was daarna vlug op zijn retour, waardoor het voor mezelf ook maar tot het schrijven van een paar liedjes beperkt is gebleven.

Wat toelichting betreffende de tekst:
– Bulldozer en grondspeculatie: eind jaren ’70 is ons dorp grondig veranderd, het was de tijd van de aanleg van de ‘grote’ nieuwe wijk Riedekens/Hongerije.
Van 1600 inwoners ging ons dorp naar meer dan 3500. Daardoor ging de grote kouter van Ename verloren aan bebouwing en verloor ons dorp zijn landelijk karakter…
– Een landelijk dorp was ook een dorp van tientallen cafeetjes met gezelligheid, dorpsgekken en sociale verbondenheid enerzijds, maar dronkenschap en achterklap anderzijds…
– Pittoreske kerken in het meervoud: in het prille verleden (974-1050) had Ename als Ottoonse nederzetting (en haven) twee portuskerken. De ene groeide uit tot onze huidige dorpskerk (Sint-Laurentiuskerk) en de andere, dichtbij de burcht, verdween na 1050 om plaats te maken voor de basilicale abdijkerk (Sint-Salvatorkerk).

Alle aspecten van mooi en lelijk, goed en slecht, aantrekken en afstoten, komen aan bod in een bruisend dorp als Ename.
Maar bovenal voelen de mensen van Ename dat hun dorp iets speciaals is en zijn we als Enamenaren een beetje chauvinistisch. Fier op ons verleden dat doorstraalt tot op vandaag met de Paardenmarkt, Feeste t’Ename, archeologische site, museum, erfgoedcentrum en Bos t’Ename.”

Ik ben Peter zeer dankbaar dat hij de nodige tijd heeft willen vrij maken om mij deze info te bezorgen. Heel mooi verwoord.

Ik zal jullie geduld niet langer op de proef stellen en laat jullie genieten van wat ik noem ‘een ode aan Ename’, ons dorp aan de Schelde waar we allen fier op mogen zijn, Enamenaar te zijn of er te wonen.
Wie weet komt ooit eens de dag dat we het via deze weg kunnen beluisteren. Zeg nooit ‘nooit’!

Marc Maryns

Het lied.

‘Ename’

Ename, ‘k had steeds een zwak voor jou,
jouw gebreken evenaarden de mijne
en daarom was je mij zo menselijk
en daarom leken onze banden ook zo oeverloos.
Laat ik dan een chauvinist zijn,
we trekken ons de roddelpraat niet aan.
Ename, laat je niet gaan,
maar bijt steeds door
en wacht tot ik jou teruggevonden heb.
Dan drinken w’er nog één
op jouw gezondheid.

(refrein)
Ename, Ename, oud lief,
ik kan nog van je houden.
Ename, jouw blik brengt mij niet meer in euforie,
maar je vertrouwd gelaat vertelt me
dat ik hier geboren ben.
Ename, eeuwenoude ankerplaats,
neem me steeds weer op in jouw vriendschap
want bij jou voel ik me thuis,
kom ik tot rust.

Ouwe eik, waar is je fris verleden,
je abdij, je pittoreske kerken,
je paardenmarkt, rustten onder jouw loof.
Maar de parasieten tasten je groenste twijgen aan.
Ook jij bleef niet gespaard
van bulldozer en grondspeculatie.
Ename, laat je niet gaan
maar bijt steeds door.
Herpak je en ga over tot een nieuw begin.
Dan drinken w’er nog één
op jouw gezondheid.

Ename, Ename, oud lief,
ik kan nog van je houden…

tekst en muziek: © Peter Tack, 1978

Zicht op de kerk vanaf de Wallestraat, de weilanden van Riedekens en Hongerije,
vóór ‘bulldozer en grondspeculatie’ het landschap voorgoed veranderden.